Zachęcona recenzjami na Filmwebie i opiniami moich znajomych oraz określeniem "brytyjski czarny humor" ja, miłośniczka kina brytyjskiego i Monty Pythona, zasiadłam wczoraj do ogladania tego filmu. Po 15 minutach zaczęłam ziewać, ale postanowiłam czekać dalej, bo tylu recenzentów nie może się mylić... Walcząc z sennością udało mi się dotrwać do końca - do jedynej sceny, przy której rzeczywiście lekko się uśmiechnęłam widząc, jak autentycznie odlotowe działanie miał narkotyk, skoro był w stanie spowodować, że kaleki starzec był w stanie wdrapać się nago na dach. No i wcześniej może pomysł, aby nieboszczyk otrzymał w trumnie przez przypadek towarzystwo swojego kochanka (skwitowanie zdaniem: Tata chyba by się ucieszył") był nawet trochę zabawny.
Cała reszta to jedna wielka katastrofa. Humor na poziomie deski klozetowej, bliższy amerykańskiemu "collegeowemu" niż angielskiemu: defekujący starzec brudzący swojego opiekuna, najarany facet bawiący się własną śliną, hipohondryk zadręczający innych swoimi wyimaginowanymi chorobami i układanie jednych zwłok na drugich w dwuznacznych pozach. Ten film jest o lata świetlne od prawdziwego czarnego humoru, jak np. w "Płytkim grobie" i jak dla mnie jest po prostu nieśmieszny. Jedyna jego zaleta to nieopatrzeni aktorzy, grający dość naturalnie. Dzięki nim film mogę zaliczyć do co najwyżej średnich.